Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013
Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013
ιστορικά στοιχεία για Ινδιάνους (crazy girls)
Οι Ερυθρόδερμοι. Οι ιθαγενείς κάτοικοι της Αμερικής. Ονομάστηκαν Ινδιάνοι από τους πρώτους εξερευνητές της Αμερικής, οι οποίοι νόμιζαν ότι βρίσκονται στις Ινδίες, και Ερυθρόδερμοι, γιατί το δέρμα τους είναι ανοιχτό λαδί μέχρι χαλκόχρωμο. Η επίσημη ορολογία που καθιερώθηκε κατά τους νεότερους χρόνους γι` αυτούς είναι: "Αμερινδοί". Δεν μπορούν να ταξινομηθούν σε μία ορισμένη καταγωγή, γιατί, κατά τους ανθρωπολόγους, εγκαταστάθηκαν στην Αμερική σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Πιθανώς ήρθαν από την Ασία διαμέσου του Βερίγκειου πορθμού κατά κύματα. Αναμείχτηκαν πάρα πολύ μεταξύ τους, ώστε αλλοιώθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά τα χαρακτηριστικά τους. Παρουσιάζουν ως κοινό γνώρισμα ένα συμπαγή μογγολισμό. Ανθρωπολογικά ανήκουν στην αμερικανική φυλή, που περιλαμβάνεται στην ασιατοαμερικανική ή μογγολοειδή φυλή. Μιλούν 1.000 περίπου γλώσσες, που υπάγονται σε 200 γλωσσικές οικογένειες.
.jpg)
.jpg)
Η ταυτότητα των Ινδιάνων (έστειλαν οι Φαφακούληδες)
ΙΝΔΙΑΝΟΙ
Πρόκειται για τους αυτόχθονες κάτοικους της επονομαζόμενης μετά Αμερικής. Το πραγματικό τους όνομα δεν το γνωρίζουμε καθώς πιθανότατα δεν έχουν. Ο Κολόμβος τους βάφτισε έτσι, καθώς νόμισε πως προσάραξε στις Ινδίες. Όταν έκανε το μεγάλο ταξίδι για να ανακαλύψει την Αμερική, δεν ήξερε πού πήγαινε και όταν έφτασε, δεν ήξερε πού βρισκόταν. Οι Ινδοί είναι κοντοί, αδύνατοι και μαύροι, ενώ οι 'Ινδιάνοι' είναι ψηλοί, γεροδεμένοι και κόκκινοι.
Οι πιο αρχαίες παραδόσεις και τα ποιήματα τους μας μιλάνε για ένα μεγάλο σύνολο λαών που οι ρίζες του φτάνουν στην Ατλαντίδα.
Η διαφορετικότητα τους δεν βρίσκεται τόσο στο μυστήριο της καταγωγής τους όσο στο ότι γι΄ αυτούς όλα τα πράγματα ήταν ζωντανά και είχαν ψυχή ενώ θεωρούσαν ότι η Γη τους φιλοξενεί και οι ίδιοι αποτελούν ένα μέρος της μόνο και όχι ότι είναι εξουσιαστές της.
Γι’ αυτούς δεν υπήρχαν "καλοί" και "κακοί" θεοί αλλά μόνο δυνάμεις που συνεργάζονταν ή συγκρούονταν για την συμπαντική αρμονία.
Πίσω απ’ τη επιβλητικότητα ενός ψηλού βουνού, την δύναμη μίας καταιγίδας ,το μουρμουρητό ενός ρυακιού ή την ομορφιά ενός λουλουδιού αλλά και πίσω από καθετί που τους συνέβαινε βρισκόταν κρυμμένο ένα πνεύμα.
Έτσι και η πιο μικρή πράξη της καθημερινής ζωής έπαιρνε το χαρακτήρα μίας ιερής πράξης.
Αυτός ο λαός χωρίζονταν σε πολλές μεγάλες οικογένειες (φυλές) η καθεμία από τις οποίες είχε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.
Φυλές των ΙΝΔΙΑΝΩΝ :
Abenaki
Apaches
Arapaho
Blackfoot
Cherokee
Cheyenne
Crow
Delaware (Lenape)
Kiowa
Navajo
Nez Perces
Ojibwe(Chippewa)
Pawnee
Sahwnwee
Φυλετικες ομαδες :
Sioux
Ute
Sosoni
Kantoan
Athapaskan
Οι σημερινοί επιζώντες Ινδιάνοι και πώς εξολοθρεύτηκαν (Farsala Lovers)
Λίγα λόγια για τους σημερινούς επιζόντες όσον αφορά τους ινδιάνους: Φτάνοντας στο δικό μας αιώνα, από τις 180 φυλές επιβιώνουν σήμερα μόνο 100.000 Ινδιάνοι στη Β. Αμερική, σε συνθήκες απάνθρωπες, σε καταυλισμούς που τους παραχώρησε η αμερικάνικη κυβέρνηση. Υπάρχουν βέβαια και οι Εσκιμώοι στον Καναδά και στη Γροιλανδία, αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι και δεν αποτελούν πια πρόβλημα. Για τους Ινδιάνους τίποτε δεν άλλαξε από τότε που πολεμούσαν στις πεδιάδες. Οι Ευρωπαίοι έγιναν πια Αμερικάνοι και η διακήρυξη για την Ανεξαρτησία έχει πια ξεχαστεί, και σχεδόν κανένας δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Η δουλεία υπάρχει ακόμα στον κόσμο και ας χαρακτηρίζεται αδίκημα. Τα ιδανικά του χρήματος και της κατάκτησης πήραν τα ονόματα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Ο ίδιος ο άνθρωπος παραμένει αδρανής χωρίς να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του και το συνάνθρωπο του, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις. Γι' αυτό ο άνθρωπος δεν πρέπει να μένει στάσιμος. Πρέπει να απαλλαγεί από την ηττοπάθεια και τη μικροψυχία και να αγωνίζεται σήμερα για το παρόν και για ένα μέλλον με ισότητα, ελευθερία, αδελφότητα, ειρήνη, δικαιοσύνη.Υλικό για την ωδή των ινδιάνων: Σαν είδος υπό εξαφάνιση μπορούν να χαρακτηριστούν οι Ινδιάνοι, μια και 300 περίπου χρόνια βρίσκονται σκλαβωμένοι και κυνηγημένοι από τους λευκούς κατακτητές τους.Θύματα και αυτοί της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ευρωπαίων, θεωρήθηκαν όπως και οι Αφρικανοί αργότερα πρωτόγονοι και ζώα. Ένας άδικος χαρακτηρισμός, μια και η λέξη πρωτόγονο αναφέρεται σε κάτι μη εξελιγμένο. Αντιθέτως οι Ινδιάνοι είχαν αναπτύξει μεγάλο πολιτισμό, όπως π. χ. Μάγιας, Ίνκας και είχαν αναπτύξει κυρίως τις ανθρώπινες αξίες που είναι αξίες αρκετά σύνθετες και επεξεργασμένες.Η πρώτη επαφή με τους Ινδιάνους έγινε στις 12 Οκτωβρίου 1492 από το Χριστόφορο Κολόμβο. Μετά από αυτή την επαφή, o αριθμός των πιονιέρων που έφταναν στη νέα ήπειρο αυξάνεται ραγδαία. Η αποστολή ιεραποστόλων από την εκκλησία έγινε λίγο αργότερα, το κακό όμως που έκανε ήταν μεγάλο.Το μεγαλύτερο ίσως αίτιο της εξολόθρευσης των Ινδιάνων ήταν η ανάγκη που είχαν οι λευκοί κατακτητές για χρήμα και για νέο έδαφος γόνιμο για να καταπατηθεί και να κατακτηθεί. Ο,τι δεν καταλαβαίνουν οι Ευρωπαίοι το καταστρέφουν και ο,τι ποθούν το παίρνουν με τη βία. Έτσι έγινε και με τη γη των Ινδιάνων και τους ίδιους τους Ινδιάνους. Οι Ινδιάνοι που χρησιμοποιούσαν ο,τι τους προσέφερε η μητέρα, Γη το αξιοποιούσαν, καλλιεργούσαν το έδαφος και έπαιρναν ο,τι ήταν αναγκαίο από αυτό. Δεν έκοβαν δέντρα συχνά παρά έπαιρναν αυτά που είχαν πέσει κάτω ή ήταν πολύ γέρικα. Το κρέας που έτρωγαν ήταν κυρίως από βουβάλια, που η χρήση τους δεν σταμάταγε μόνο σ' αυτό, γιατί για τους Ινδιάνους το βουβάλι είχε 17 διαφορετικές χρήσεις. Όταν όμως ήρθαν οι λευκοί στην Αμερική, τους έπνιξε η απληστία και έπεσαν πάνω στη γη και στους Ινδιάνους σαν κοράκια.Τη γη κατάφεραν να την κατακτήσουν και άρχισαν να χτίζουν πάνω στις καλλιέργειες των Ινδιάνων πόλεις, αραίωσαν τα δάση γύρω τους για να χωρέσουν και για να βρουν ξύλα για τα σπίτια. Οι Ινδιάνοι φαίνονταν στους λευκούς εργατικά χέρια και όσοι υπέγραφαν αναγκάζονταν να πάρουν τα όπλα, να αφήσουν τον ειρηνικό χαρακτήρα τους και να γίνουν πολεμιστές. Θέλοντας οι Ευρωπαίοι την Αμερική δική τους άρχισαν ένα μανιακό κυνηγητό των Ινδιάνων που οδήγησε στην καταστροφή 180 και περισσότερων φυλών.
Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013
Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013
Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013
Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013
Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013
Το παράπονο (Φαφακούληδες)
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα... Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές...
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά πάντα,
πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)
Βιογραφικό Ελύτη (crazy girls)
Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, το Νοέμβριο του 1911. Ήταν ο έκτος γιος της Μαρίας και του Παναγιώτη Αλεπουδέλη, γνωστού σαπουνοβιομήχανου από τη Μυτιλήνη, που διατηρούσε πολύ φιλικούς δεσμούς με το Ελευθέριο Βενιζέλο.
Στην Αθήνα, η οικογένεια εγκαθίσταται, όταν ο Οδυσσέας ήταν 3 χρονών. Στα παιδικά και νεανικά του χρόνια, στο σπίτι της οδού Σόλωνος, σημαντικό ρόλο έπαιξαν, η Γερμανίδα γκουβερνάντα του Άννα Κέλερ και ο θάνατος της αδερφής του Μυρσίνης το 1918, όταν ο ποιητής ήταν μόνο 7 χρονών. Ένας θάνατος, που τον συγκλόνισε και ίσως να τον έβαλε σ' έναν αγώνα να τον ξεπεράσει, ώστε στο τέλος να αποδεχθεί το θάνατο και να τον νικήσει. Έτσι κατάφερε να κάνει, οίστρο της ζωής, το φόβο του θανάτου.
Σε νεαρή ηλικία ο ποιητής μας στάθηκε τυχερός να έχει σπουδαίους δασκάλους, όπως ο Ιωάννης Κακριδής και ο Γιώργος Αποστολάκης, ευτύχησε να ταξιδέψει πολύ, να μυηθεί στην αγάπη της φύσης, να προχωρήσει στην ανακάλυψη των νησιών του Αιγαίου και να αφήσει την ψυχή του σ' ένα αδιάκοπο ταξίδι στα γαλανά νερά του Αρχιπελάγους.
Στα 13 του χρόνια άρχισε να δημοσιεύει, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο, συνεργασίες του στη "Διάπλαση των Παίδων".
Γράφει τα "Πρώτα ποιήματα" το 1934. Τότε γνωρίζει και συνδέεται με τον Ανδρέα Εμπειρίκο. Μια γνωριμία, που θα τον επηρεάσει και που θα εξελιχθεί σε μια βαθιά, ισόβια φιλία. Για πρώτη φορά τότε, δέχεται απρόθυμα να δημοσιεύσει ποιήματά του στα "Νέα Γράμματα", με το ψευδώνυμο που θα τον έκανε παγκόσμια γνωστό: Ελύτης.
Γράφει τα "Πρώτα ποιήματα" το 1934. Τότε γνωρίζει και συνδέεται με τον Ανδρέα Εμπειρίκο. Μια γνωριμία, που θα τον επηρεάσει και που θα εξελιχθεί σε μια βαθιά, ισόβια φιλία. Για πρώτη φορά τότε, δέχεται απρόθυμα να δημοσιεύσει ποιήματά του στα "Νέα Γράμματα", με το ψευδώνυμο που θα τον έκανε παγκόσμια γνωστό: Ελύτης.
Στην εποχή του, στην ποίηση επικρατούσε μια νοοτροπία, που ήταν γνωστή με τον όρο "Καρυωτακισμός", που σήμαινε για τη λογοτεχνία ένα κλίμα πόνου, ενοχής και ίσως απαισιοδοξίας. Κόντρα σ' αυτά, ο Ελύτης αντιτάσσει μια ποίηση χαρούμενη, ευφρόσυνη, με μια τρελή ροή λόγου, γεμάτη ζωντανές εικόνες.
Εκπρόσωποι της γενιάς του '30, αυτός και ο Εμπειρίκος, αφομοιώνουν στην ποίησή τους στοιχεία υπερρεαλισμού,
Ως πολίτης, δεν παρέλειψε να δώσει το παρόν στις κρίσιμες στιγμές του έθνους. Υπηρέτησε στο αλβανικό μέτωπο ως ανθυπολοχαγός . Οι εμπειρίες του απ' το Αλβανικό έπος συγκεντρώνονται σ' ένα έργο, το "'Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας".
Στη Γαλλία, το 1950, ξεκινά να γράφει την κορο-νίδα του έργου του, το " 'Αξιον Εστί", που κυκλοφορεί το 1960 και κερδίζει το Πρώτο Κρατικό Βραβείο. Το 1963, ο Σεφέρης παίρνει το βραβείο Νόμπελ και ο Ελύτης, εκδίδει το έργο του " 'Ηλιος ο Πρώτος" και τα επόμενα χρόνια, ηχογραφεί με τον Θεοδωράκη τις "Μικρές Κυκλάδες".
Στα 1972 αρνείται - σαν πράξη αντίστασης - το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας, που του προσφέρει η χούντα.
Το 1979, η Σουηδική Ακαδημία ανήγγειλε, ότι του απονέμει το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και γίνεται ο δεύτερος 'Ελληνας, που τιμάται με το ανώτερο βραβείο, στο χώρο της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Ως πολίτης, δεν παρέλειψε να δώσει το παρόν στις κρίσιμες στιγμές του έθνους. Υπηρέτησε στο αλβανικό μέτωπο ως ανθυπολοχαγός . Οι εμπειρίες του απ' το Αλβανικό έπος συγκεντρώνονται σ' ένα έργο, το "'Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας".
Στη Γαλλία, το 1950, ξεκινά να γράφει την κορο-νίδα του έργου του, το " 'Αξιον Εστί", που κυκλοφορεί το 1960 και κερδίζει το Πρώτο Κρατικό Βραβείο. Το 1963, ο Σεφέρης παίρνει το βραβείο Νόμπελ και ο Ελύτης, εκδίδει το έργο του " 'Ηλιος ο Πρώτος" και τα επόμενα χρόνια, ηχογραφεί με τον Θεοδωράκη τις "Μικρές Κυκλάδες".
Στα 1972 αρνείται - σαν πράξη αντίστασης - το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας, που του προσφέρει η χούντα.
Το 1979, η Σουηδική Ακαδημία ανήγγειλε, ότι του απονέμει το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και γίνεται ο δεύτερος 'Ελληνας, που τιμάται με το ανώτερο βραβείο, στο χώρο της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από την πνευματική παρακαταθήκη που μας άφησε, αλλά και ένα τεράστιο έργο στο χώρο της δισκογραφίας.
Από τα δοκίμιά του μέχρι τις μεταφράσεις ξένων ποιητών και θεατρικών συγγραφέων. Μια προσφορά που συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1992, το βιβλίο "Εν λευκώ" και το 1995 μια συλλογή δοκιμίων με τίτλο "Ο κήπος με τις αυταπάτες". Μια παρακαταθήκη, για την οποία τιμήθηκε και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Από τα δοκίμιά του μέχρι τις μεταφράσεις ξένων ποιητών και θεατρικών συγγραφέων. Μια προσφορά που συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1992, το βιβλίο "Εν λευκώ" και το 1995 μια συλλογή δοκιμίων με τίτλο "Ο κήπος με τις αυταπάτες". Μια παρακαταθήκη, για την οποία τιμήθηκε και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013
Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013
Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)